Kinatur til hjartet av EUropa

Kvart år når vi har bryllaupsdag, skal ein av oss overraske den andre med ein blåtur.
I år var det Kristine sin tur til å ta meg med til ein spanande plass.

Turen starta tidleg om morgonen fredag den 20. september. Vi skulle ta fly frå Hovden (Ørsta) til Bergen via Sogndal, og så ein plass i utlandet.

I det vi køyrde til flyplassen i gryotta, såg vi så vidt gjennom mørket at skodda låg svært lågt i fjella. Eg spøka med at vi kanskje ikkje fekk ta av på grunn av dårleg sikt.
Men vi fekk ta av til avtalt tid, og kom kjapt gjennom skoddelaget som låg frå ca null til hundre meter. Over var det skyfri himmel og fantastisk haustvêr.

​Vi landa i Sogndal og heldt fram til Bergen etter eit kort opphald. I det vi skulle byrje innflyginga til Bergen, starta problema.

Kapteinen kunne informere om at Flesland var stengt for landing og avgang grunna tjukk skodde. Vi kunne sirkle ei stund til ho kanskje letta. Etter ni-ti runder over Osterøy, måtte kapteinen informere om at skodda ikkje hadde flytta på seg i det heile, så vi måtte returnere til Sogndal. Skodda låg lågt over heile Vestlandet, frå Sunnmøre til Stavanger.

Kva no?

Flyplassen i Sogndal ligg nesten 500 meter over havet, så det var strålande sol og ingen problem med å lande der.
Då vi landa, var gode råd dyre. Flyet vidare til Brussel, som eg fekk vite at vi skulle til, gjekk vi glipp av. På flyplassen kunne dei ikkje gjere anna enn å sende oss på buss for fly til Bergen, ein tur som tek meir enn fire timar. Dermed gjekk vi også akkurat glipp av neste og siste fly til Brussel den dagen.

Undervegs gjennom skoddeheimen på Vestlandet var gode råd dyre. Eg prøvde å oppmuntre Kristine med at vi kunne ta ei utepils på Bryggen i Bergen og kose oss der i helga, men det var ikkje akkurat DET ho hadde planlagt...

Nye flybillettar neste dag kosta nesten 7000 kroner for to, så det var berre å gløyme.

Heldigvis har Widerøe ein svært oppegåande tilsett på kundesenteret. Torbjørn Krøvel hos Widerøe i Ørsta har rykte for å vere hjelpsam i vanskelege situasjonar. Eg tok kontakt, og då han fekk høyre om vår triste situasjon, ordna han opp med ein gong.

Han lurte på om Amsterdam kunne vere eit alternativ?
Altså, vi hadde jo booka både hotell og fly heim frå Brussel, men kanskje det...

Nei, nei, planen var å booke oss til Amsterdam via Stockholm - og så kunne vi ta tog vidare til Brussel, som ligg berre nokre timar unna! Sentral-europa er verkeleg sentralt, og vi hadde ikkje tenkt at noko slikt gjekk an.

Vi slo umiddelbart til på den nye reiseruta, og mindre enn eit minutt etter tikka ein SMS inn med nybooka flyrute.

Kristine gjekk rett frå deprimert til glad. No kunne vi reise dit ho hadde planlagt likevel!
Ein stor takk til Widerøe sitt kundesenter ved Torbjørn Krøvel, som berga heile turen vår.

Då vi kom til BGO, kjøpte vi lounge-tilgang der vi slappa av og feira med nokre glas godsaker etter den lange bussturen. Så gjekk flyet til Stockholm og vidare til Amsterdam.

Vi landa i 22-tida. Det gjekk ikkje tog til Brussel så seint, men det gjekk ein buss halvanna time etter.
Etter å ha klart å kjøpe bussbillettar på nett og finne rette haldeplassen (som var "Schiphol airport" - åja! Der ja!), kom vi oss om bord i ein nattbuss som køyre to slitne turistar til kjerna av EU. Eg synest synd på dei andre stakarane om bord som skulle vidare heilt til Paris i bussen med dei trange seta.

I 03-tida var vi framme, og tok første pirattaxi til hotellet ved Central Place utan å prute. Vi stupte i seng klokka 03.30, heile 22,5 timar etter vi sto opp av senga heime i Volda - godt slitne, men svært nøgde med at vi kom oss dit i staden for til Bergen!

Neste morgon vakna vi utkvilde og klare for å utforske ein ny by i eit nytt land. Kristine hadde gjort ein god jobb og funne eit hotell som låg så sentralt som det går an, like ved rådhusplassen.

Belgia og Brussel er eit land vi visste lite om, anna enn at dei er flinke til å bryggje øl, steikje vafler, lage sjokolade og teikne teikneseriar (Tintin, Smurfane og Lucky Luke). Og så har dei ei ganske rik kolonihistorie, kor positivt det no er...

Uansett; bykjernen ber preg av flott arkitektur, trange brusteingater og enormt mange butikkar som sel øl og sjokolade. Dette var jo eigentleg midt i blinken for oss.

Vi brukte dagen på å gå rundt og utforske dei mange sidegatene, butikkane, barane og turistattraksjonane (Manneken Pis). Vêret var upåklageleg, med ca 25 grader og solskin medan det var 10 grader heime.

Vi fann ein triveleg kjellar-restaurant der vi reserverte bord til neste dag, og så berre kosa vi oss i sentrum til seint på kveld. Eg er glad eg har funne ei kone som er like glad i å reise som meg. Då har eg alltid godt selskap uansett kvar eg er i verda.

Søndagen brukte vi på sightseeing. Vi hadde tenkt å ta ein hop on-hop off-buss, men miljøvernarane hadde klart å trumfe gjennom ein bilfri dag i Brussel akkurat denne dagen, så då var det ikkje mogleg. I staden var alle gater og vegar fulle av syklistar som vingla i alle retningar.

Vi tok beina fatt og gjekk inn til EU-parlamentet. Det var stengt sidan det var søndag, men vi fekk sjå byråkratiets ground zero frå utsida. Ein kan seie mykje om EU, men dei er i alle fall glade i å diskutere ting opp og ned i mente. Høyr berre her: Sidan 2019 har ein EU-komité diskutert om Europa skal gå vekk frå å stille klokkene til sommartid og vintertid. Det var eit opphald i diskusjonane under koronatida, men den dag i dag diskuterer dei framleis om dei skal vedta at folk ikkje skal stille klokkene sine.

Vits: Kor mange EU-byråkratar må til for å ikkje stille ei klokke?
(Eg har ikkje svaret. Røynda er dessverre verre enn vitsen.)

Uansett: Drosjene hadde heldigvis dispensasjon til å køyre, så vi kom oss vidare til eit kjent monument utanfor byen: Atomium. Eit svært monument som var bygd til verdsutstillinga i 1958 (Kvifor bygg ein ikkje slike monument til verdsutstillingar lenger?).

Køa var lenger enn lang for å gå opp, så vi gjekk i staden til den andre attraksjonen på staden: Mini-Europa like ved!
Mini-Europa er omtrent som Lilleputthammer i Noreg, berre med EU-land i staden. Noreg er ute av det gode selskap, så vi fekk berre sjå kopiar av kjende bygg i Danmark, Sverige og Finland - og resten av EU-sona. Det var artig å gå rundt mellom dei kjende byggverka i miniatyr. Særleg då vi kom til Storbritannia, som har teke ein Brexit. Der var det teikna opp tollgrense på asfalten og skilt som gjorde eit stort nummer ut av at dei ikkje lenger var medlemmer.

På veg heim klikka drosjesjåføren i vinkel over nokre syklistar som insisterte på å blokkere vegen framfor han, sidan der var bilfri dag. Etterpå kvilde vi litt og tok turen til den førehandsbooka restauranten i kjellaren.
Der vanka det både god mat og drikke, og vi hamna ved sida av eit bord med to eldre, amerikanske damer på europaturné. Ein kan seie mykje om amerikanarar, men dei er jævleg gode til å kome i kontakt med folk, så vi prata om laust og fast.

Så tok vi ei siste pub-til-pub-runde i Brussel før vi returnerte til hotellet, godt nøgde med årets blåtur.
På veg heim, sa flykapteinen då vi mellomlanda i Sogndal, at vi kanskje ikkje kunne lande i Hovden på grunn av skodde. Heldigvis slapp vi med skrekken den gongen. Det skulle teke seg ut om vi måtte ta buss for fly heim også.

​No vert neste tur Hamburg i oktober.

​Over og ut!